چهره متفاوت حسین عرفانی با مو‌های سفید +عکس

«عالیجناب» نام یک سریال به کارگردانی سام قریبیان است که در ۱۳ آذر سال ۱۳۹۶ در شبکه نمایش خانگی منتشر شد.

این پروژه به تهیه‌کنندگی مشترک سعید سهیلی و علی طحانجی و نگارش و کارگردانی سام قریبیان، ۲۱ شهریور ۱۳۹۵ جلوی دوربین رفت و تصویربرداری آن سه ماه طول کشید. حسین عرفانی در این سریال با موی و ریش سفید و گریمی سنگین ظاهر شد.

سام قریبیان دل‌نوشته زیر را در اینستاگرام به اشتراک گذاشت: «استاد حسین عرفانى نازنین هم رفت. مردى که به نوعى خاطرات سینماى مرا نسبت به سینمایى که دوست داشتم (و الان دیگر رنگ و بویى از آن نیست) شکل داد. کودک بودم که اولین بار صدایش را در فیلم «کازابلانکا» به جاى بوگى (همفرى بوگارت) شنیدم. تصویرش را در سریال «تلخ شیرین» روى نوار بتامکس دیدم و از بازیش لذت بردم. خودش را اولین بار سال ٦٥ در استودیو کنکاش سر دوبله فیلم «جدال در تاسوکى» اثرى که به مدیریت استاد جلال مقامى دوبله شد، دیدم. بعد‌ها در نوجوانى نقش کوتاهى را در استودیو فیلمکار کنار او و بانو مینو غزنوى به مدیریت ناصر طهماسب گفتم. تا بالاخره در فیلم «ترانزیت» (تن‌ها بازیگری بودم) که کنار بزرگان دوبله جاى خودم حرف زدم. قوت قلب‌ها و کمکهاى شایان او و اساتیدى، چون خسرو خسروشاهى، منوچهر اسماعیلى، منوچهر والی‌زاده و زنده یاد ایرج دوستدار در آن فیلم باعث شد از پس کار بر بیایم و ازانجامش لذت ببرم. به دعوت این بزرگان به عضویت انجمن گویندگان در سن پانزده سالگى در آمدم (هرچند پدرم مخالف بودند). کنارشان دو کار دیگر گفتم و بعد از دوبله فاصله گرفتم. ارادت همیشگى من نسبت به دوبله باعث شد تا در فیلم «٣٦٠ درجه» از صداى ایشان و بانو شهلا ناظریان در فیلم «کازابلانکا» براى صحنه حساسى از فیلم استفاده کنم و از ایشان براى افتتاحیه فیلم دعوت کردم که منت گذاشتند و آمدند. روى صحنه هم باهم ظاهر شدیم: «دوباره بنواز سم» که ایشان منت گذاشتند و دعوت ما را پذیرفتند تا دوباره جاى بوگارت باشند. ابتدا بعید میدانستم بپذیرند ولى گفتند: «بخاطر بوگارت و بخاطر قریبیان مگه میشه گفت: نه!» چه تجربه درخشانى. سپس مجدد از ایشان دعوت کردم تا در مینى‌سریال «عالیجناب» بازى کنند و باز با سعه صدر و تحمل گریم سنگین آمدند و درخشیدند. در فیلمنامه «عالیجناب ٢» سکانسهایى از تقابل شخصیت ایشان با شخصیت جدید الورودى که قرار بود آقاى فرامرز قریبیان بازى کنند، نوشتم که در واقع یک نوع اداى دین بود (جناب عرفانى در فیلم «گوزنها» - یکى از مشهورترین فیلمهاى پدرم- به جاى آقاى قریبیان صحبت کرده بودند). هر دو بسیار این ایده را پسندیدند. حیف که فرصت از دست رفت. آخرین بار ١٠ روز پیش به عیادتشان در بیمارستان رفتم و هنوز سر زنده و شوخ‌طبع بودند. سفر جدیدشان را بهشان تبریک میگویم. ممنون بخاطر خاطرات خوش.»