پگاه آهنگرانی: وقتم را برای کاری که اعتقاد ندارم تلف نمی‌کنم

پگاه آهنگرانی درباره بازی در «بدون قرار قبلی» گفت:برای من فیلم «دختری با کفش‌های کتانی» یک شانس بود که خیلی کم در کارنامه کاری بازیگر اتفاق نمی افتد.

کد خبر: ۲۳۹۷۵۰

تاریخ انتشار:۲۵ بهمن ۱۴۰۰ - ۰۸:۳۱ - 14 February 2022

پگاه آهنگرانی: وقتم را برای کاری که اعتقاد ندارم تلف نمی‌کنم

به گزارش روزپلاس؛ پگاه آهنگرانی در گفت و گو با برنامه «مولن روژ»درباره بازی در «بدون قرار قبلی» گفت:« «برای من فیلم «دختری با کفش‌های کتانی» یک شانس بود که خیلی کم در کارنامه کاری بازیگر اتفاق نمی افتد. این فیلم یک شروع رویایی برای کسی است که وارد سینما می شود که کلش را یک کاراکتر دختر پیش می‌برد. آن فیلم تبدیل شد به شمایل من و بعدش آن مدل نقش‌ها و دختران طغیان‌گر در سینما باب شد و به خود من هم تا مدت‌ها نقش دختر طغیان‌گر پیشنهاد می‌شد.

«بدون قرار قبلی» هم مثل «دختری با کفش‌های کتانی» با یک کاراکتر پیش می‌رود. کاراکتری که جای کار به تو می‌دهد و می‌توانی آن را بسازی و از همه مهم‌تر از شکل و شمایلی که شناخته می شدم به کل فاصله داشت. من تابحال نقش مادر بازی نکرده بودم. سنش بالا بود در حالی که نقش های من همیشه از من کوچک تر بودند و مدت‌ها دنبال این بودم که شمایل «دختری با کفش‌های کتانی» را بشکنم اما پیشنهادها امکان این قالب شکنی را نمی‌داد اما «بد‌ون قرار قبلی» این امکان را به من داد.

کاراکترم در این فیلم هم بهم نزدیک و هم خیلی از من دور است. خیلی رفتارهایش با خودم فرق می کند. این سخت‌ترین و پرزحمت ترین نقشی بود که در کارنامه کاری‌ام داشتم.

من فیلم زیاد بازی کردم، اما مثل بازیگران حرفه‌ایی تکنیک و متدی ندارم و حتی بلد نیستم بگویم چطور به نقش نزدیک می شوم. چون خیلی حسی و غریزی این کار را می‌کنم. هرچند بعد این همه سال می‌توانم از تکنیک برای ساخت چیزی که می‌خواهم کمک بگیرم.

کار به عنوان کارگردان برایم لذت‌بخش‌تر است. چون مجموعه ایی برای پیاده کردن افکارت در اختیار داری. اما به عنوان بازیگر موقعیت‌هایی پیش می‌آید که نقشی را با جان و دل دوست داشته باشی و همه وجودت را بگذاری. دوست دارم متمرکزتر روی کارگردانی مستند فعالیت کنم. چون خیلی برایم مقوله جذابی است. اما بازیگری هم از چهارده سالگی حرفه من است و گاهی که کارنامه‌ام را نگاه می‌کنم خودم تعجب می کنم که این همه فیلم بازی کردم!

من ۳۷ سالمه اما هنوز که من را می بینند باور نمی کنند بزرگ شدم و فکر می کنند همان پگاه «دختری با کفش‌های کتانی» هستم. در این سن دلم نمی خواهد کارهایی که دوست ندارم را انجام بدهم. وقتم را برای کاری که اعتقاد ندارم تلف نمی‌کنم. ممکن است مسیر کاری ام تغییر کند و فعالیت‌های دیگری بکنم و در آینده می‌خواهم روی کارگردانی بیشتر زمان بگذارم.»